Moeder over casus Sam

Op Autismejongekind.nl staan een aantal filmpjes over hoe Sam zich ontwikkelt, tijdens een vroege interventie. Op deze pagina vertelt zijn moeder hoe zij de ontwikkeling van Sam heeft ervaren:

Zorgen

Moeder: “Al vrij snel na de geboorte van Sam, had ik het gevoel dat er iets niet klopte. Ik kon mijn vinger er alleen niet op leggen. Hij was als baby veel boos of gefrustreerd, had heel veel aandacht nodig en hij sliep slecht of helemaal niet. Ik gooide het op ‘temperamentvol’, maar het niet-pluisgevoel bleef. Naarmate Sam ouder werd zaten we steeds vaker met de handen in het haar. Ik uitte mijn zorgen bij familie, vrienden, het consultatiebureau en de reguliere kinderopvang. Zij deelden mijn zorgen niet en er werd door de meesten terughoudend gereageerd: “Ach, dat komt nog wel.”, “Een kind grootbrengen is nu eenmaal zwaar.” en “Dat doet die van mij ook hoor!” kreeg ik te horen. Die opmerkingen gaven mij het gevoel dat ik spoken zag, me aanstelde en mijn kind afviel. Ik voelde me ontzettend alleen. Tot mijn zus zei: “Als jouw (moeder)gevoel zegt dat er iets niet klopt, dan moet je dat gevoel serieus nemen!”. Dus begon ik net voor Sam zijn tweede verjaardag al zijn opvallende, abnormale gedragingen op te schrijven. Na 25 opsommingen was ik klaar. Ik bekeek de veel te lange lijst en ineens vielen alle puzzelstukjes in elkaar: autisme!

Verwijzing en diagnose

De situatie thuis was inmiddels onhoudbaar geworden; er moest duidelijkheid én hulp komen! Ik was zo opgebrand door alle gedragsproblemen die Sam had, dat ik me destijds vaak heb afgevraagd of onze zoon wel thuis kon blijven wonen. Op eigen initiatief hebben we het consultatiebureau om een verwijzing naar de kinderpsychiatrie gevraagd om Sam te laten onderzoeken. De jeugdarts stelde in eerste instantie laagdrempelige thuisbegeleiding voor, maar deze hebben we direct afgeslagen. Aangezien we zo veel aanwijzingen hadden voor autisme, wilden we dat eerst onderzocht hebben. Gelukkig werd de verwijzing daarna direct afgegeven. Natuurlijk hadden we ook onze twijfels en angsten: krijgen kinderen tegenwoordig niet bij het minste of geringste een label? Hoe ziet zo’n onderzoek er precies uit? Wat als ze het niet of verkeerd zien? En wat als er helemaal niks aan de hand is? Wat betekent dit allemaal voor Sam zijn toekomst? Onze thuissituatie liet het echter niet toe om af te wachten. Sam werd onderzocht en net na zijn tweede verjaardag kreeg hij de diagnose ASS. In eerste instantie viel er een grote last van mijn schouders af: opluchting en erkenning. Mijn onderbuikgevoel had het dus al die tijd juist! Maar waarom had verder niemand iets gezien aan Sam? Een tijd later volgde het verdriet en het besef dat de situatie met Sam niet vanzelf beter zou worden. Een toekomst vol zorgen. Er was tijd nodig om alles een plek te kunnen geven.

ASS en dan?

Door de vroege diagnose kreeg Sam al op zeer jonge leeftijd passende hulp: specialistische dagopvang, therapie (PRT), logopedie en thuisbegeleiding. Dit alles heeft er voor gezorgd dat Sam in korte tijd enorme sprongen vooruit maakte. Hij begon te praten en communiceren, de woede-uitbarstingen werden aanzienlijk minder en hij zat steeds minder vaak in zichzelf gekeerd. Omdat hij nog zo jong was, pikte hij alles razendsnel op en heeft hij veel vaardigheden (zoals bijvoorbeeld oogcontact maken) echt eigen kunnen maken. Het tij was gekeerd en er kwam steeds meer rust in huis. We kunnen soms nog steeds niet geloven hoeveel hij gegroeid is de afgelopen jaren. Ik weet zeker dat dit zonder alle hulp nooit gelukt was. We zijn daarom nog elke dag blij dat we zo vroeg stappen hebben ondernomen. Sam is inmiddels vier jaar oud en is gestart op het speciaal basisonderwijs. Hij zit daar uitstekend op zijn plek. Alle extra begeleiding is afgebouwd en ik ben enorm trots op wat we met z’n allen bereikt hebben. Hoewel de zorg en opvoeding van Sam nog altijd veel energie kost en moeilijk blijft, gaan we de toekomst nu vol vertrouwen tegemoet!”