Moeder Diane

Diane de Vries heeft een dochter en twee zoons van respectievelijk 13, 10 en 7 jaar. Meerdere personen binnen het gezin hebben een diagnose ASS en zijn hoogbegaafd. Door opleidingen te volgen en door haar eigen ervaringsdeskundigheid, hoopt Diane in de toekomst gezinnen en kinderen met ASS te kunnen helpen.

Diane: ‘Als moeder had ik een soort oergevoel. Ik voelde dat er iets anders was aan de kinderen, maar wát precies, dat was een mysterie. De één had bijvoorbeeld een enorme fascinatie voor draaiende voorwerpen, maar ook tics en angsten en extreme driftbuien die niet meer pasten bij de leeftijd. De ander kon extreem blij zijn, maar ook extreem boos; flipte als de curry op zijn bord tegen de mayonaise aankwam. Maar was wel sociaal en praatte iedereen de oren van het hoofd. Ook zag ik obsessieve interesses en dwangmatig gedrag. Extreme verlegenheid en aanleg voor depressie waren vooral zichtbaar op feestjes en andere sociale situaties. Soms was spelen in de speeltuin al te eng en werd er niet van mijn zijde geweken.

Muzikaal zijn zit in de familie, dus daaraan geen gebrek in dit huis. Ze spelen op de piano zo een liedje na, maar tegelijkertijd zie je bij hen een slechte, grove motoriek. En als er iets heftigs gebeurt, kunnen ze op je schoot huilen als een kindje van anderhalf, maar er daarna als een volwassene over praten…

In conflict met zichzelf

Je gaat twijfelen aan alles. Je wil je kinderen zo graag helpen, maar ik dacht dat ik nog niet genoeg wist over het moederschap. Dus ga je op zoek. We kwamen uit bij een kleine psychologenpraktijk. Daar werd hun IQ getest. Dat bleek heel hoog te zijn. Bij de één meer gecentreerd op bepaalde vlakken, en bij de ander over de hele linie. Verbaal is iedereen hier thuis behoorlijk goed ontwikkeld. Een discussie gaat dan ook gepaard met veel argumenten, en taalgrappen zijn aan de orde van de dag. Dan denk je: dat is het dus. Dat is waarom ze zich zo uiten, want ze zijn in conflict met zichzelf. Je bent blij dat je iets hebt gevonden. Maar toch bleef het wringen. Ik voelde dat er méér aan de hand was. Het verklaarde niet alles. Na verder onderzoek bij een andere praktijk bleek dat er ook autisme speelde. Toen was het voor mij duidelijk.

Constant verantwoorden

Begrip, rust en geduld heb ik altijd gehad, voor al mijn kinderen. Maar zonder diagnose, en trouwens ook mét, lijkt de omgeving daar toch anders naar te kijken. Ik moest me constant verantwoorden, verklaren waarom zij dan autisme zouden hebben. Alsof ik gek ben! Ik kreeg niet de erkenning dat het best pittig is allemaal. Mijn kinderen hebben nou eenmaal wel een gebruiksaanwijzing en dat is niet altijd even relaxt. Ik schaam me niet, ook niet als een van de kinderen in het openbaar een keer apart gedrag vertoont, maar de buitenwereld maakt dat je je ongemakkelijk voelt. Ze begrijpen het niet, vinden dat je te soft bent. Inmiddels ga ik er anders mee om. Ik kan met korte zinnen weerwoord geven, uitleggen wat ik denk en doe en waarom. Ik hoef mensen niet te overtuigen van mijn visie, ik kan alleen proberen te informeren en dan houdt het op.

Een eerlijke kans

Ik heb de leergang ‘Autisme vanuit ontwikkelingsperspectief’ (van de Delfos Academy) gevolgd. Dat is het idee van de vertraagde en versnelde ontwikkeling bij autisme. Dat is voor een groot deel hoe ik erin sta. Want dat zie ik hier elke dag… Maar ik geloof niet in één methode die sluitend is. Ik pak eruit wat voor mij werkt, en alles tezamen maakt mijn eigen manier van denken.

Verder doe ik nu een kindercoachopleiding. Gecombineerd met mijn ervaringsdeskundigheid hoop ik zo een redelijke basis te hebben om anderen verder te helpen. Het is een mindset die je vooral bij ouders moet proberen teweeg te brengen. Dat autisme geen defect is, maar dat het betekent dat een kind op sommige vlakken (tijdelijk) wat extra hulp nodig heeft. Ik hoop dat ik een zaadje kan planten in zo’n gezin, waardoor zo’n kind kan groeien. Dat we kunnen voorkomen dat een kind op het speciaal onderwijs terechtkomt en helemaal prikkelarm opgroeit, waardoor de wereld buiten de deur nog intenser wordt. Ik wil zo graag helpen om een eerlijke kans te bieden. Want dat verdient elk kind.’

(Interview: Anouk van Westerloo. Fotografie: Joris den Blaauwen)