twee kinderen met autisme

Allebei hun eigen traject, met obstakels en kansen

En dan zijn het er twee. Na eerst twee jaar bezig te zijn geweest om voor onze dochter Kyra (5) de juiste begeleiding te vinden en krijgen, stond het afgelopen jaar in het teken van onze zoon Lennon (3). Een intensief, moeilijk jaar waarin we als ouders weer veel hebben meegemaakt.

Tijdens de corona pandemie veranderde het gedrag van Lennon. Eerst dachten we dat dit voornamelijk kwam door de lockdown. Het thuiszitten en niet naar de kinderopvang kunnen, was voor lange tijd zijn leven en dat was natuurlijk minder stimulerend. Hij sloot zich af, de woordjes die hij had gezegd, zei hij niet meer en ook contact maken leek moeilijker.

Wat nu?

De eerste focus was op zijn oren. Lennon had vaak last van verkoudheden en een open mond. De route naar de logopedist en de KNO-arts was snel gemaakt. Zijn gehoor was niet optimaal, maar kon niet verklaren waarom zijn ontwikkeling stagneerde. Vele onderzoeken later werd er wel besloten om buisjes te plaatsen, wat zeker voor een grote verlichting zorgde.

Lennon werd weer vrolijker, toegankelijker en had meer energie om te spelen. Wat een verschil! Een energiek en spontaan jongetje kregen we ervoor terug. Weg met alle oorontstekingen die veelal zijn lusteloosheid konden verklaren.

Praten ging hij echter nog niet. Brabbelen, dat zeker, en oogcontact maken en wijzen.  Maar de woorden, die kwamen (en komen) nog niet.

Op zoek naar de juiste hulp

Er is ook een ontwikkelingsachterstand vastgesteld. Dat was voor ons als ouders wel weer slikken. Want dat betekende maar één ding: ook voor Lennon gingen we weer een zorgtraject in. De juiste hulp zoeken, instanties inschakelen en vooral ook afscheid nemen van het idee hoe het had kunnen zijn.

En dat laatste is opnieuw weer even slikken. Wetende dat de toekomst ook voor hem weer puzzelen wordt en we veel onzekerheden op ons pad zullen tegenkomen. En nu niet met één kind, maar met alle twee. Allebei hun eigen traject, met obstakels en kansen. Dit vraagt ook veel van ons als ouders.

Maar ik kijk trots terug op een periode waarin we hebben gezocht en gevonden, een mooie plek waarin hij kan groeien en leren. Onze eerdere ervaringen helpen zeker om sneller te weten wat we willen en niet willen. We hoeven niet alles opnieuw uit te vinden.  Dit maakt het proces een stukje makkelijker, al verandert het onze gevoelens natuurlijk niet.

En die gevoelens, die ontstaan vooral door de buitenwereld. Het bevinden in de maatschappij en alles wat ervoor nodig is om zo ‘normaal’ mogelijk mee te komen.

Want als wij gewoon thuis, met zijn allen op de bank zitten en de kinderen vrolijk springen of knuffelen, dan voel ik alleen maar rijkdom.

 

Over Tamara Hendrikse
Tamara Hendrikse is moeder van Kyra (5) en Lennon (3). Zij vertelt in haar blog over haar ervaringen nadat Kyra op 3-jarige leeftijd de diagnose autismespectrum stoornis (ASS) kreeg. In het dagelijks leven is Tamara werkzaam als ABA trainer, waarbij ze werkt met jonge kinderen met autisme.

Meer verhalen van Tamara:

 

deel: